Langgekoesterde kinderwens van Wouter en Michael Bos gaat in vervulling
De uitdrukking ‘glimmend van trots’ lijkt hoogstpersoonlijk voor Wouter en Michael Bos uitgevonden. Op de parkeerplaats van het Nijenhuis vertellen ze stralend over de gender reveal van een dag eerder. “We wilden het klein houden, maar dat is niet hélemaal gelukt, haha! Samen met onze familie en vrienden hebben we gevierd dat we een jongetje verwachten.”
Dat deze wandeling plaatsvindt rondom het Nijenhuis is voor de twee hartstikke logisch. Michael komt oorspronkelijk uit Duitsland, dus het stel laat het prachtige landgoed regelmatig zien aan overgekomen familie of vrienden. “Zij hebben allemaal zo enthousiast gereageerd op de zwangerschap”, zo vertelt Wouter terwijl we vanaf de parkeerplaats linksaf een zandpad inlopen. “Dat geldt trouwens voor het hele dorp. We kregen uit alle hoeken kaartjes en cadeautjes. Echt heel bijzonder, want deze constructie is natuurlijk niet alledaags.” Alledaags is het zeker niet, want Wouter en Michael worden ouders van een baby die gedragen wordt door hun goeie vriendin Martine. Zij is zwanger geworden met behulp van eiceldonatie van een andere vriendin, Claudia. “Wij hadden een enorme kinderwens, maar ik dacht altijd: je bent homo, dus dat gaat niet”, zo vertelt Wouter terwijl we rechtsaf slaan en langs een prachtig karakteristiek huisje lopen. “Tegelijkertijd riep mijn vriendin Martine steeds: als jij de liefde van je leven tegenkomt, dan ga ik jullie kind dragen. Ze is nogal een flapuit, dus ik nam dat nooit zo serieus. Eigenlijk had ik me diep van binnen al neergelegd bij het feit dat we nooit ouders zouden worden.”
Michael, Martine en Wouter met de eerste echo
Intens traject
Dat gevoel veranderde pas toen een bevriend homostel van Wouter en Michael twee kinderen kreeg via een traject in Amerika. Ze zagen daardoor dat er veel meer mogelijk was dan ze altijd hadden gedacht. Michael: “Dat wakkerde onze kinderwens weer helemaal aan. Dus toen Martine voor de zoveelste keer een opmerking over draagmoederschap maakte, vroegen we haar of ze dat echt meende. En of haar man en gezin daar ook achterstonden.” We passeren de witte poort met ‘Landgoed ’t Nijenhuis’ terwijl Michael zijn verhaal vervolgt: “Nou, dat bleek! Bij Martine voelt het voor ons allebei zó goed. We vertrouwen haar dit helemaal toe, dus we besloten ervoor te gaan. Samen kozen we heel bewust voor Hoogtechnologisch Draagmoederschap, dit betekent dat de draagmoeder zwanger wordt van een eicel van een andere vrouw. Dit zodat ze niet de emotionele binding met de baby heeft alsof het haar eigen is. En dus kwamen we bij de volgende stap: een eiceldonor. We spraken erover met vriendinnen, maar het voelde niet goed om iemand rechtstreeks te vragen. Daarom hebben we samen een berichtje opgesteld met daarin ons verhaal. Zo van: heb het er eens over met elkaar en verspreid onze vraag. We hoopten dat we via via iemand zouden vinden die ons wilde helpen. We vonden het héél spannend, maar het werkte wel! Bij Claudia, een vriendin uit Duitsland, wisten we meteen: dit klopt helemaal.”
In Nederland zijn er twee klinieken die IVF bij draagmoederschap uitvoeren. Samen met de twee dames en hun partners gingen Wouter en Michael een lang en pittig traject in. “We kregen een gigantische lijst met alles wat we moesten doen”, zo vertelt Wouter terwijl we verderop de beeldentuin zien liggen. “Allerlei medische testen natuurlijk, maar ook gesprekken met een psycholoog en het regelen van alle juridische zaken.” Michael vult zijn man aan: “Wij zeggen altijd; bewuster kun je niet voor een kind gaan. De kliniek heeft ons daarin echt fantastisch begeleid, zij hielpen ons om over álles na te denken. Want wat vertellen we als ons kind later met vragen bij ons komt? Wouter en ik zijn de ouders, maar we zullen altijd heel open zijn over de situatie. Eiceldonatie mag in Nederland ook niet anoniem. Een kind heeft altijd recht om te weten hoe het zit. Als de kleine ooit behoefte heeft aan persoonlijk contact met Claudia, dan kan dat. Maar hij kan ook de informatie aanvragen die voor hem klaarligt. Zo schreef Claudia een brief waarin ze over zichzelf vertelt en vulde ze een vragenlijst over haar persoonlijkheid in. Wellicht dat hij eigenschappen van zichzelf herkent.” We lopen rustig richting de Assendorperallee terwijl de zon door de bomen begint te schijnen. De laatste weken heeft het flink geregend, maar de lente lijkt serieus te zijn begonnen. Ondertussen vertelt Wouter verder over het gehele traject: “Ook Mich en ik, Martine en haar man moesten afzonderlijk van elkaar een lijst met honderd vragen invullen. Intense vragen, over allerlei pittige situaties. Dit om te kijken of we allemaal op dezelfde lijn liggen. Op één vraag na hadden we overal hetzelfde ingevuld. Dat bevestigde alleen maar wat we al wisten: dit klopt.”
Baby Bos
Na een traject van twee jaar volgde in januari het fantastische nieuws: baby Bos is onderweg! De grijnzen op de gezichten van de twee kunnen bijna niet groter als ze over dit moment vertellen. “Voor ons is dit een enorm cadeau, iets wat we nooit voor mogelijk hadden gehouden”, zo glimt Wouter terwijl we tussen de groene weilanden wandelen. “We zijn zo dankbaar dat deze vrouwen dit voor ons doen. Want het is allesbehalve vanzelfsprekend hè? Het is nogal wat. Ook omdat je alles perfect kunt regelen en met elkaar afspreken, maar gevoel valt niet te sturen. We bespreken dit ook heel open en eerlijk met Martine en Claudia. Want hoe voelt het voor jullie nu er daadwerkelijk sprake is van een zwangerschap? Ze zijn daarin allebei heel duidelijk: ze doen dit om ons te helpen en zien de kleine echt als ónze baby. Tegelijkertijd voelt het voor ons ook wel gek, want onze baby groeit in de buik van Martine terwijl wij aan de zijlijn staan. We roepen ook steeds: ‘We willen wel stofzuigen? Je huis poetsen? Kunnen we alsjeblieft íets doen?’ Haha! We spreken haar dagelijks en zien haar elke week, want we willen natuurlijk zoveel mogelijk van de zwangerschap meemaken.” Wouter en Michael kijken met heel veel enthousiasme uit naar de uitgerekende datum in september. Tegelijkertijd ligt er ook nog een heel juridisch verhaal op de ouders to be te wachten. Michael: “Er is nog geen regelgeving voor draagmoederschap. Volgens de wet is de vrouw die de baby baart de moeder. En als zij getrouwd is, dan is haar man ook automatisch de vader.” Wouter: “Ja, terwijl er biologisch gezien helemaal niks van hen bijzit. Vrij bizar. Na de geboorte moeten we dit dus allemaal officieel via de rechtbank regelen met een adoptieprocedure. Alles bij elkaar kan het een jaar duren voordat wij wettelijk geregistreerd staan als ouders van onze baby.”
Het valt even stil terwijl we een schattig, wit bruggetje passeren en via de Portierswoning teruglopen naar de parkeerplaats. “Hoe ingewikkeld ook, we hebben het er dubbel en dwars voor over. Die kleine is al zó geliefd. Niet alleen bij ons, maar bij alle mensen om ons heen. We kunnen echt niet wachten tot we hem mogen ontmoeten.”
