HoezoHeino maakt ommetje met Maikel Bosch en Henk Lunsing
Natuurlijk kunnen we geen financiële compensatie bieden voor het enorme coronaleed dat over cafés en restaurants in Heino is uitgestort. Toch wilden we in deze editie wel graag een gebaar maken. Dat we meeleven met de mensen die gedurende het hele jaar garant staan voor de mooiste uitjes en feestjes. “Wellicht is het een idee om onze wandelrubriek te vullen met enkele horecaondernemers”, opperde één van de redactieleden. En zo geschiedde.
Het is maandagmorgen 11.00 uur als we – uiteraard op gepaste afstand – beginnen met een kop koffie zodat Henk Lunsing (Bij Ne9eN) en Maikel Bosch (Grand Café de B) alvast met hun verhaal kunnen beginnen. “Deze tweede coronagolf is voor mij een soort wake-up call”, begint Maikel. “Ik merk nu hoeveel ik al die jaren van mijn lichaam heb gevergd. Nu de rust is ingetreden, word ik niet meer wakker met spierpijn…” “Oh, dat gevoel herken ik wel”, vult Henk aan. “Rust en een regelmatiger leven hebben absoluut een positieve uitwerking op mijn gezondheid.” Hoeveel ze ook van zichzelf vragen – zowel in tijd, energie als onregelmatigheid – in hun hart willen ze natuurlijk niets liever dan gasten ontvangen en ze een mooie en gezellige avond bezorgen. Nu proberen we de rollen een klein beetje om te draaien. Het liefst hadden we alle horecaondernemers uit Heino meegenomen voor een verfrissende wandeling, maar dat is niet handig. En niet verstandig! Ook al kun je in het bos prima op anderhalve meter van elkaar lopen. Vanuit centrum Heino lopen we door de Vlaminckhorstweg richting de entree van het Bouwhuisbos. Sinds de nieuwe bewoners daar hun intrek hebben genomen, is de oorspronkelijke ingang afgesloten om meer privacy te creëren. Wel is met subsidiegeld een nieuw wandelpad gecreëerd. Dat slingert op prachtige wijze achter de spieker langs. Deze spieker was ooit het buitenhuis van een rijke familie en het heeft de tijdsgeest beter overleefd dan de gemiddelde spieker in deze omgeving. Rondom Heino waren er wel zo’n twintig te vinden, maar de meesten hebben in de negentiende eeuw het ongelijke gevecht met de slopershamer verloren.
Investeren in coronatijd
Het lijkt wel of we een (waterdichte) afspraak hebben gemaakt met Piet Paulusma. De wandeling begint nog met een paar regendruppels, maar langzaam trekt het wolkendek open om voorrang te geven aan een waterig zonnetje. Het is de ultieme metafoor voor de huidige coronatijd. Nu regent het voor de horecaondernemers, maar hopelijk breekt gauw de zon door. Die noodzaak is er ook wel als we Maikel moeten geloven. “Ik heb nog voor een aantal maanden lucht…” Daar word je wel even stil van, maar je merkt aan alles dat de mannen gelukkig nog strijdbaar zijn en over een gezonde dosis veerkracht beschikken. Wat doen ze nu eigenlijk om de tijd door te komen? Maikel: “Ik ben thuis met van alles en nog wat bezig. Achterstallige klusjes voornamelijk.
En de tuin heeft er nog nooit zo mooi bij gelegen. Ook help ik de buurman die met een verbouwing bezig is.” In Grand Café de B komt hij nog regelmatig. En op zaterdag is hij daar samen met een medewerker aan het klussen. “De motivatie is nu nog goed”, zegt hij met een veelzeggende glimlach. Ook Henk is veel bij Bij Ne9eN te vinden. “Elke dag tot 19.00 uur”, geeft hij aan. Voor kantoorwerk, bestellingen en de afhaalmaaltijden. Ook heeft hij zelfs in coronatijd geïnvesteerd in een grondige verbouwing van de bowlingbanen. “Daar moest echt iets gebeuren. We konden het ons nog veroorloven, dus waarom wachten? Van de zalen hoeven we het voorlopig toch niet te hebben. Je moet kiezen tussen je reserves en klaar zijn voor na corona. Er van uitgaande dat we voorlopig moeten draaien op bowling en restaurant leek dit de beste optie.”
Bruisend centrum
We zijn inmiddels aan het einde van het Bouwhuisbos, steken de weg over naar de De Vidal de St. Germainweg en lopen een stukkie over Landgoed Het Reelaer. Een grote hoeveelheid felgekleurde bladeren op de grond zorgt voor een prachtig uitzicht. Ook de twee horecamannen genieten van de maandagwandeling. Zou het een klein beetje therapeutisch werken? Laten we het hopen. “Ik wandel nu wel iets meer dan voorheen, maar als ik afleiding zoek, wil ik vooral met de handen werken”, vertelt Maikel. En Henk loopt een aantal keren per dag met de hond. Mooie rondjes door het dorp, maar niet meer dan dat. Terug in het dorp wensen we elkaar het beste. Laten we hopen dat de horeca snel de draad mag oppakken. Zodat het centrum van Heino ook in de avonduren iets meer bruist!
