Els Goedmakers-Stegeman droomt van eigen atelier in Heino
Kunstenaar durft ze zichzelf (nog) niet te noemen, maar wat ons betreft heeft Els Goedmakers-Stegeman die titel absoluut verdiend. Haar vrolijke, kleurrijke schilderijen in kenmerkende stijl veroveren namelijk steeds meer muren door heel Nederland. “Ik vind het nog altijd ongelofelijk dat mensen mijn werk willen kopen.”
In het hoofdkwartier van HoezoHeino hangen een paar schilderijen, maar als Els binnenstapt valt haar oog meteen op een kleurrijk exemplaar van een struisvogel. “Deze vind ik tof!”, zo klinkt het enthousiast. “Het is vrolijk, kleurrijk én met een dier. Helemaal mijn ding”, zo lacht ze. “Eigenlijk vind ik bijna alle kunst wel mooi. Ik zie altijd de arbeid erachter. Hoe iemand er druk mee is geweest en er liefde heeft ingestopt.” Er verschijnt automatisch een grote lach op Els’ gezicht als ze het over schilderen heeft. Het maakt haar blij, maar het geeft haar tegelijkertijd ook rust. “Als ik op mijn zolder sta te schilderen, dan zit ik in mijn bubbel. Even geen babyfoon of kinderen. Koptelefoon op, muziek aan, hoofd uit. Het is een soort therapie. Voordat ik het weet zijn er úren voorbij.”
Creativiteit zat er bij Els als klein meisje al in. Handarbeid en tekenen waren haar favoriete vakken en ze had duidelijk talent. Toch verdween het met de jaren steeds verder naar de achtergrond. “Ik vond het leuk, maar het kwam niet in me op om er iets mee te gaan doen”, zo vertelt Els terwijl ze een slok neemt van haar thee. Of thee… Warm water, zonder theezakje. “Ik ging studeren, de zorg in. Jarenlang heb ik geen kwast meer aangeraakt. Ik was druk met anderen dingen. De puberteit. Uitgaan. Feesten. Het schilderen begon pas veel later weer te kriebelen. Ik had inmiddels al een baan en begon aan de keukentafel te schilderen. Langzaam ging dat vlammetje weer aan.”
Op gevoel
Els’ schildertalent bleef niet onopgemerkt, want ook de kroegbazin uit haar toenmalige woonplaats Hellendoorn had het gezien. “Zij liet me een schilderij zien dat ze tof vond, maar het kostte meer dan duizend euro. Ze zei: ‘Jij kan goed schilderen. Kun jij niet zoiets maken? Geef er lekker je eigen draai aan.’ Ik schoot in de paniek en dacht: ik kan dat helemaal niet. Zij was echter zo enthousiast dat ik het maar gewoon besloot te proberen.” Els grinnikt: “Als ik het zelf terugzie vraag ik me af hoe ik het ooit heb durven afleveren, maar ze was er enorm blij mee. Sindsdien ben ik steeds meer gaan schilderen.”
Met de tijd kreeg Els steeds meer aanvragen. Eerst van bekenden, maar dankzij haar Instagram-account (@els_colorfulartworknl) ook steeds vaker van wildvreemden. “De eerste keer dat iemand een werk van mij wilde kopen, heb ik diegene uitgelachen”, zo vertelt ze. “Jij wil mijn werk hebben? En je wilt er nog voor betalen ook? Ik vond het bizar dat iemand geld over had voor mijn werk. Dat komt ook omdat ik zelf enorm kritisch ben. Ik vind het niet snel goed, smeer laag op laag totdat ik zélf blij ben. Omdat ik nooit les heb gehad, doe ik alles puur op gevoel. Met de jaren is daar wel een duidelijke stijl uitgekomen. Al mijn schilderijen zijn vrolijk en kleurrijk. Ik schilder veel dieren, houd van roze en gebruik graag bladgoud. Elk schilderij werk ik vervolgens af met spetters.” Els lacht: “De hele zolder zit eronder, maar de was die er hangt blijft tot nu toe nog schoon!” Steeds vaker verkoopt Els haar schilderijen, maar nog altijd is schilderen voor haar een hobby, iets wat ze doet naast haar werk en jonge gezinsleven. Als ze zin heeft tenminste, want alleen dan wordt het volgens haar mooi. “Om die reden wilde ik eigenlijk ook nooit opdrachten aannemen”, zo vertelt ze. “Ik wil schilderen wat ik mooi vind en wanneer ik wil. Niet omdat het moet. Inmiddels heb ik ontdekt dat ook opdrachten op mijn manier kunnen. Op mijn tempo, zonder opleverdatum en in mijn eigen stijl. Dat werkt, maar nog steeds vind ik het ontzettend spannend. Elke keer als ik een schilderij ga langsbrengen komt die onzekerheid weer: vinden ze het wel mooi? Heb ik het wel goed gedaan? Als ik dan zie dat mensen blij zijn met mijn schilderij, dan maakt mijn hart een sprongetje. Het blijft zo bijzonder om mijn werk aan iemands muur te zien hangen. Kunstenaar durf ik mezelf nog altijd niet te noemen. Dat vind ik te groot, te veel eer. Maar stiekem droom ik wel van een eigen ateliertje in Heino. Een plek waar mensen mijn werk kunnen bekijken en kopen, maar waar ik zelf ook lekker kan schilderen. Geen idee of het realistisch is, maar dromen mag, toch?”
Een reactie achterlaten?