Wie op vrijdagmiddag 25 juli in het centrum van Heino liep, kon er niet omheen: een optocht van Braakman-vrachtwagens trok dwars door het dorp. De vaste wagen van Jos Kogelman (67) reed voorop en was vrolijk versierd met ballonnen en spandoeken. Op de oplegger zaten Jos en zijn vrouw op een bankstel. De boodschap was duidelijk: het is tijd dat Jos het rustiger aan gaat doen.
“Het voelde de hele week toch al wat gek. Aan de ene kant gingen de werkzaamheden gewoon door en was het een ‘normale’ week, maar aan de andere kant wist ik ook: alles wat ik nu doe, doe ik voor het laatst”, zo vertelt Jos over zijn laatste werkdagen. “Ik heb dertien jaar lang met heel veel plezier bij Braakman gewerkt, dus het voelt gek dat ik opeens niet meer van huis hoef. Ik ben vooral heel dankbaar voor de mooie tijd die ik heb gehad. En voor het afscheid dat ze me vrijdag hebben gegeven. Dat waardeer ik enorm. Ze kwamen me met een hele stoet aan vrachtwagens thuis ophalen. Samen met mijn vrouw werd ik achter op mijn vaste wagen op een bankje gezet en door Heino gereden. Het hele dorp heeft wel gezien dat ik met pensioen ben, dus ik denk dat ik komende week heel wat telefoontjes ga krijgen met de vraag of ik vrijwilligerswerk wil doen, haha! Na de mooie rit door Heino zijn we samen met de collega’s en mijn familie naar de zaak gegaan voor een afscheidsfeestje. Ik heb er enorm van genoten.”
Niet lullen, maar poetsen
Eigenaar Gert Braakman heeft alleen maar mooie woorden voor Jos. “Iedereen wilde altijd graag met Jos op pad”, zo vertelt hij. “Door zijn humor en zijn vrolijkheid, maar vooral omdat Jos een echte aanpakker is. Als je met hem werkt, dan weet je dat het goed komt. Vroeger was hij varkensboer en die mentaliteit zag je bij hem terug: niet lullen, maar poetsen. Hij was nieuw in ons vak toen hij hier in dienst kwam, maar met de jaren heeft hij alles geleerd. Hij hield zich vooral bezig met het aansluiten van aardwarmtesystemen, maar Jos draaide zijn hand nergens voor om. Het is een harde werker die nooit klaagt of zeurt. We noemden hem niet voor niets ons stille kracht. Als hij me belde dan wist ik dat er echt iets was. Want als er niks is, dan belt hij niet en lost hij het zelf op. Jos zet zich tomeloos in, maar is nooit boven de radar. Ik moest echt goed zoeken om een foto van hem te vinden voor op zijn afscheidsspandoek. Dat is typisch Jos: hij is er altijd, maar nooit op de voorgrond. En dat siert hem. Dus ja, we gaan Jos absoluut missen. Ik vind het jammer dat hij weggaat, maar tegelijkertijd gun ik het hem des te meer. Ik hoop dat hij samen met zijn vrouw nog heel lang in goede gezondheid kan genieten.”
Dat genieten is voor Jos inmiddels officieel begonnen, maar dat besef moet bij hem nog een beetje indalen. “Het voelt eerlijk gezegd alsof ik gewoon een paar weken op vakantie ga en dan weer terugkom”, zo vertelt hij. “Dat zal wel veranderen als alle collega’s straks weer aan het werk gaan en ik niet. Hoe ik mijn vrije tijd ga invullen? Ik kan slecht stilzitten, dus dat zal ik zeker niet gaan doen. We wonen lekker buitenaf met wat pony’s en paarden, dus dat vind ik mooi. Ook moet er nog wel het een en ander aan ons huis gebeuren. Daar heb ik voorlopig nog werk zat aan, maar voor mij is dat echt ontspanning. Mijn vrouw en ik trekken er daarnaast graag op uit om samen te fietsen, dus daar gaan we lekker van genieten. Toch fijn dat we nu niet meer hoeven te wachten op het weekend.”
